Współczesny kominek to piec grzewczy będący często prawdziwym arcydziełem sztuki i techniki. W dawniej budowanych kominkach typu otwartego drewno spalało się szybko i w sposób niekontrolowany, a większość ciepła uciekała na zewnątrz przez komin. W kominkach typu zamkniętego proporcje są odwrotne: ponad 70% ciepła można wykorzystać do ogrzewania domu.

Podstawowym elementem ich konstrukcji są zamykane żaroodporną szybą kasety lub wkłady. Posiadają one elementy regulujące intensywność płomienia, co pozwala na bardzo racjonalne wykorzystanie opału. Jeśli są zaopatrzone w dystrybutor, to można przy pomocy odpowiednio zbudowanych kanałów rozprowadzić ciepłe powietrze do kilku pomieszczeń. Powietrze to zwykle jest rozprowadzane grawitacyjnie, ale do zasilania bardziej rozbudowanych systemów konieczne jest zainstalowanie modelu zaopatrzonego w jeden lub dwa cichobieżne wentylatory wspomagające.

Przed zakupem należy podjąć decyzję, czy chcemy kominek wykorzystywać okazyjnie, czy też ma spełniać on funkcje grzewcze niemal bez przerwy. W tym ostatnim przypadku należy wybrać model fabrycznie przystosowany do pracy ciągłej. Poprawna eksploatacja kominka wymaga stosowania jako opału odpowiedniej jakości drewna. Najlepsze jest twarde drewno pochodzące z drzew liściastych, takich jak: dąb, buk, grab. Można też używać drewna brzozowego - jego wartość opałowa jest jednak wyraźnie niższa. Drewno bezwzględnie musi być dobrze wysuszone. W przeciwnym razie należy się liczyć z koniecznością częstego czyszczenia szyby; w krańcowych przypadkach może dojść nawet do uszkodzenia kominka.

Drewno jest z pewnością paliwem bardzo atrakcyjnym cenowo. Korzystanie z tej możliwości pozwala na znaczne obniżenie kosztów ogrzewania domu. Przeciętnej wielkości poprawnie zbudowany dom jednorodzinny posiada maksymalne zapotrzebowanie mocy grzewczej rzędu 12 kW. Przez większość sezonu grzewczego faktyczne zapotrzebowanie mocy nie przekracza nawet połowy tej wartości. Spalenie 3,5 kg suchego drewna dębowego w ciągu godziny daje moc grzewczą równą 10 kW. Wiedząc o tym nietrudno wyliczyć, że ogrzewający dom kominek będzie spalał około 2 kg wzorcowego opału na godzinę, czyli prawie 50 kg na dobę, czyli półtorej tony miesięcznie.

Planując ogrzewanie domu kominkiem należy sobie zatem uświadomić konieczność zgromadzenia zawczasu (suszenie!) i składowania znacznych ilości opału. Do spalenia 1 kg drewna potrzebna jest ilość tlenu zawarta w 15 - 20 m3 powietrza. Oznacza to, że w ciągu jednej doby należy doprowadzić do wnętrza domu około 1000 m3 powietrza. Jasnym się teraz staje to, że planując ogrzewanie domu kominkiem należy ten problem uwzględnić. Najprostszym poprawnym rozwiązaniem jest kanał wentylacyjny doprowadzający powietrze zewnętrzne wprost do paleniska. Nie są konieczne żadne zabiegi w domach posiadających centralne ogrzewanie powietrzne, gdzie system wentylacyjny i grzewczy stanowią jedną całość.

Tam, gdzie kominek nie jest eksploatowany w sposób ciągły, wystarczy w ostateczności uchylić okno - na ogół stolarka jest na tyle nieszczelna, że powietrze się przez nią dostaje w wystarczającej ilości. Poprawnym jednak rozwiązaniem jest stosowanie okien z nawiewnikami lub instalowanie filtrujących powietrze nawiewników ściennych. Poprawiamy dzięki temu ogólną wentylacje budynku i unikamy dostawania się do domu często znacznych ilości kurzu zawartego w powietrzu zewnętrznym.

Uwaga: w żadnym wypadku nie wolno instalować kominka w domku posiadającym mechaniczną wentylację wyciągową. Poprawnie zainstalowany kominek jest nie tylko źródłem oszczędności i komfortu. Fakt, iż korzystanie z kominka wiąże się ciągła wymianą powietrza na świeże jest w gruncie rzeczy kolosalną zaletą. Płonące drewno, oprócz tego, że emituje miłe naszym nozdrzom wonne olejki eteryczne, jest swoistą fabryką jonów ujemnych. Przypomnijmy, że ujemna jonizacja powietrza jest zjawiskiem niezbędnym dla zachowania zdrowia i dobrego samopoczucia.